Różnorodność zwierząt spotykanych w skwierzyńskich lasach systematycznie wzrasta. Wspominaliśmy już o łosiu, którego zauważono w pobliżu Bledzewa. Kolejnego osobnika uchwyciła kamera Straży Leśnej w okolicach Murzynowa. Dużą sensację wywołało pojawienie się w okolicy Deszczna i Skwierzyny żubra. Był on jeszcze długo spotykany i fotografowany w innych miejscach, np. przy drodze ekspresowej S3. Wiele emocji przynosi też spotkanie z wilkiem. Ten drapieżnik staje się coraz częściej obserwowany w lasach nadleśnictwa.

Wilk szary (Canis lupus L.) powszechnie występuje w Azji, w Kanadzie i na Alasce w Ameryce Północnej. W Europie pospolity jest w środkowej i południowej części kontynentu oraz w Skandynawii. Izolowane populacje żyją w Hiszpanii, Włoszech i Portugalii. W Polsce najliczniejszy jest w Karpatach i na wschodzie kraju. Jego środowiskiem występowania są rozległe lasy nizinne i górskie, jak również bagna i torfowiska. Wilk przypomina z wyglądu dużego psa. Ma jednak bardziej wydłużony tułów, większą klatkę piersiową i głowę oraz dłuższe nogi. Wilki osiągają do 130 cm długości ciała i do 85 cm wysokości w kłębie, a masa ciała mieści się w przedziale 35-69 kg. Charakterystyczny dla tego gatunku jest długi, puszysty ogon. Sierść wilków przybiera różne barwy od białego, przez brązy do czarnego. Popularne jest futro szare.

Wilk żyje w grupach rodzinnych zwanych watahami. Składa się ona przeważnie z 6-11 osobników. Przewodniczy im silny samiec. Do grupy należą jego partnerka oraz ich potomstwo z ubiegłych lat, niekiedy też wilki dalej z nimi spokrewnione.

Wilk spełnia ważną rolę regulacyjną i selekcyjną populacji dużych ssaków kopytnych (np., jeleń), jak i innych zwierząt (np. bobrów). Nie gardzą również padliną. Ich stosunek względem ludzi jest nieufny. Zwierzę to unika człowieka, a bronią się tylko zwierzęta chore bądź zaskoczone w pobliżu nory z młodymi. Nauczmy się rozumieć i żyć razem z wilkami.

Tekst: Maciej Hałuszczak